Wśród zakonników mieszkających w klasztorze pod wezwaniem św. Bernardyna ze Sieny i Andrzeja Apostoła we Lwowie postacią najsławniejszą był św. Jan z Dukli. Okazał się szczególną osobowością, cieszącą się autorytetem wśród współbraci zakonnych. Znany z troski o gorliwe przestrzeganie obowiązującej reguły, a także odznaczający się sumienną pracą duszpasterską i wytrwałością w szerzeniu wiary katolickiej na Rusi Czerwonej osiągnął już wśród współczesnych sobie uznanie. Rozwijający się intensywnie kult pośmiertny tego bernardyna wywarł pozytywny wpływ na życie religijne narodu polskiego.
Święty Jan urodził się ok. 1414 r. w Dukli – mieście położonym na szlaku handlowym wiodącym z Polski do ówczesnych Węgier. Pochodził z mieszczańskiej, wierzącej rodziny. Wpłynęło to na zrodzenie się u niego powołania kapłańskiego i zakonnego.
Zdobył wykształcenie elementarne. Według dawnej tradycji, potwierdzonej w XVII w., w młodym wieku prowadził życie pustelnicze w okolicznych lasach, w grocie skalnej Zaśpit, nad potokiem Jasiołką. Miał mieć także swój erem pod górą Cergową, jak podaje późniejsza wersja tradycji.
Do Zakonu Braci Mniejszych wstąpił w dojrzałym wieku. Zdobył dobrą znajomość wiedzy teologicznej i języka niemieckiego oraz odznaczał się świątobliwością życia. Po przyjęciu święceń kapłańskich Jan z Dukli był przełożonym klasztorów w Krośnie i we Lwowie. Sprawował też urząd kustosza kustodii ruskiej z ośrodkiem we Lwowie, w klasztorze pod wezwaniem Świętego Krzyża. W 1461 r. w kościele szpitalnym pw. Świętego Ducha we Lwowie, skupiającym niemieckich mieszczan, Jan z Dukli pełnił funkcję kaznodziei. Z okresu posługi kaznodziejskiej zachował się dokument potwierdzający, że Jan z Dukli brał udział w 1461 r. w akcie zmniejszenia ciężarów chłopom ze wsi klasztornej w Czyszkach koło Lwowa.
Osobowość, bogobojne życie oraz piastowane urzędy zapewniały Janowi do końca pobytu u franciszkanów konwentualnych uznanie, szacunek, sympatię i znaczny wpływ w zakonie. Jednak pragnienie doskonalszego życia zakonnego, bliskiego ideałom franciszkańskim, było przyczyną podjęcia przez niego w 1463 r. decyzji przejścia do Zakonu Braci Mniejszych obserwantów, zwanych w Polsce bernardynami. U bernardynów Jan z Dukli spędził 21 lat. Rozwijał tam swoje życie wewnętrzne i pilnie zachowywał obowiązującą Regułę i Testament św. Franciszka z Asyżu. Znaczny okres życia spędził w klasztorze św. Bernardyna ze Sieny i Andrzeja Apostoła we Lwowie. Krótki czas mieszkał także w Poznaniu.
W klasztorze lwowskim z wielką żarliwością, nawet w czasie nękających go chorób, sprawował urząd kaznodziei i spowiednika. Tematyka kazań głoszonych przez Jana dotyczyła kierowania się w życiu Ewangelią, ze szczególnym akcentem zachowania rad ewangelicznych pod macierzyńską opieką Najświętszej Matki Zbawiciela i za wsparciem świętych Kościoła.